Bijna een jaar geleden zijn we met een team van externe topfacilitators gestart, met het begeleiden van een bijzonder leiderschapsreis. In opdracht van een groot internationaal concern mochten we de leiderschapsfilosofie van de gerenommeerde IMD Business School in Lausanne wereldwijd uitrollen. Wat dit traject zo uniek maakt, is dat de leiderschapsontwikkeling zich niet alleen richt op managers en leidinggevenden. Het gaat om persoonlijk leiderschap – het vermogen van ieder individu om invloed uit te oefenen op zijn of haar omgeving, ongeacht leeftijd, functie, ervaring of achtergrond.
De visie is simpel maar krachtig: om anderen goed te kunnen leiden, moet je eerst jezelf kunnen leiden. En daarvoor is het essentieel jezelf goed te leren kennen. Waar dit soort programma’s vaak beperkt blijven tot de top 50 of 100 managers, heeft deze organisatie ervoor gekozen om iedereen mee te nemen in deze reis. Iedereen binnen de organisatie – van de werkvloer tot het management – krijgt de kans om leiderschap vanuit een nieuw perspectief te ontdekken en te ontwikkelen. Ongeveer 100 teams & afdelingen zijn in deze unieke leiderschapsreis ingestapt.
Een onvergetelijk moment uit Tokio 2020
Tijdens één van onze leiderschapstrainingen gebruikte ik een videoclip die altijd veel losmaakt. Het filmpje toont een uniek en historisch moment tijdens de Olympische Spelen van Tokio in 2020. De hoofdrolspelers zijn Gianmarco Tamberi en Mutaz Essa Barshim, twee hoogspringers die op papier rivalen zijn, maar ook vrienden met een gedeelde sportgeschiedenis van bijna 15 jaar. Hun relatie én competitie hebben hen als atleten keer op keer naar een hoger niveau gebracht.
In de finale sprongen beide atleten foutloos over 2.37 meter, maar geen van hen slaagde erin om 2.39 meter te halen. De stand was gelijk. Volgens een regel uit 2014 van World Athletics konden zij kiezen: doorgaan met een barrage om één winnaar aan te wijzen, of samen de winst delen. Barshim stelde de vraag: “Kunnen we beiden goud krijgen?” De official, zichtbaar verrast, bevestigde aarzelend dat dit mogelijk was. De keuze was snel gemaakt: Tamberi en Barshim besloten het goud te delen en werden samen olympisch kampioen. Een moment dat de geschiedenisboeken in ging, waarbij ‘de verhalen’ en ‘de medailles’ van De Spelen hand in hand gingen
“Kunnen we beiden goud krijgen?”
Wat dit moment ons leert over leiderschap
In ons leiderschapsprogramma gebruiken we dit video-voorbeeld om de essentie van een Play-to-Thrive-mentaliteit uit te leggen. Deze mindset draait om het vinden van een balans tussen Caring en Daring.
- Caring: Zorg voor elkaar, het gunnen van succes, respect, bescherming en verbinding.
- Daring: Het leveren van topprestaties, het verleggen van grenzen en het nemen van risico’s.
Het is een filosofie die aansluit bij concepten als Secure Base Leadership en Care to Dare Leadership. Dit type leiderschap moedigt mensen aan om buiten hun comfortzone te treden, risico’s te nemen en te groeien binnen een psychologisch veilige omgeving.
In het verleden spraken we in soortgelijke situaties vaak over Play-to-Win, wat impliceert dat er ook een verliezer moet zijn. Tegenwoordig verschuift de focus steeds vaker naar Play-to-Thrive: een aanpak waarin het collectief succes en duurzame prestaties centraal staan.
Een kritische vraag die raakte
Tijdens één van de sessies, na het tonen van het filmpje, stelde een deelnemer een vraag die me verraste:
“Goud delen? Dat is helemaal niet ‘daring’! Misschien hadden ze wel hoger kunnen springen. Topsport draait toch om winnen?”
Het was een opmerking die me aan het denken zette. Had deze deelnemer gelijk? Misschien hadden Tamberi en Barshim inderdaad door kunnen springen en een hoger niveau kunnen bereiken. Was hun keuze om het goud te delen niet juist een veilige optie? Of was dit een nieuwe vorm van moed – het lef om te kiezen voor een gedeeld succes dat nooit eerder is vertoond in plaats van individuele glorie?
Deze challenge van de deelnemer riep een interessante discussie op: Wat vinden we belangrijk in sport, maar ook in leiderschap? Voor sommigen draait alles om presteren en winnen. Voor anderen om menselijkheid, verbinding en inspiratie. Beide perspectieven hebben waarde. Wat je belangrijk vindt, wordt vaak bepaald door je achtergrond, overtuigingen en hoe je naar de wereld kijkt.
De grote vraag: wat laat jij achter?
Het voorbeeld van Tamberi en Barshim roept ook bredere vragen op die relevant zijn voor organisaties en teams. Wat zijn onze kernwaarden? Waar staan we voor? Wat willen we uitstralen naar de wereld? Willen we herinnerd worden om onze prestaties, of om hoe we met elkaar omgingen, groeiden en samenwerkten?
Voor veel deelnemers aan ons leiderschapsprogramma is de keuze duidelijk. Dit voorbeeld laat perfect zien hoe een balans tussen High Care en High Dare kan leiden tot uitzonderlijke resultaten én een inspirerende legacy. Maar voor anderen roept het vragen op. Was het voldoende daring? En wat betekent leiderschap in een context waar niet alleen winnen telt, maar ook de manier waarop je samenwerkt, succes deelt en samen viert?
Wat denk jij? Deel je mening – we zijn benieuwd naar jouw visie!
3 reacties
Heel mooi! Relatie boven prestatie. Misschien nog wel mooier:Samen naar prestatie. Want door de onderlinge vriendschappelijk strijd waren de mannen in staat om hun gedeelde glorie te delen.
Interessant! Ik moet direct aan de connectie met het stellen van de juiste doelen denken. Is je doel om van iedereen te winnen dan sta je natuurlijk anders in de wedstrijd dan als je doel is om je zelf (en hiervoor soms ook je omgeving) zover mogelijk te ontwikkelen.
Ik vind het mooi zoals de mannen het hebben opgelost – hun jarenlange gedeelde reis naar de top niet ten koste van de ander (want ik moet en zal winnen) beslechten, maar de ruimte voelen om een respectvol alternatief te vinden waarbij beiden winnen.